KIRIM SAVAŞ DAVULU

                Savaşlarda çalgı kullanımı ilk çağlara kadar uzanmaktadır. Askeri çalgılar, yüzyıllardır muharebe esnasında savaşçıları coşturup, cesaretlendirmek, eylemlerinin organizasyonuna ve zamanlamasına yardımcı olmakla birlikte karşı saftaki düşmanı da sindirmek için kullanılmıştır. Geleneksel savaş tarihinde farklı coğrafya orduları, kanlı muharebelerde Davul (kös), Tuğ, Nagara, Borazan, Halile, Üçgen, Trompet gibi karakteristik aletleri savaş çalgıları olarak kullanmışlardır.

                Türklere gelince; onların en eski ataları tapınma ve büyü gibi ritüellerle birlikte, çocukları uyutma aktivitelerinde, eğlencelerde kullandıkları çalgılardan zamanla savaşlarda da yararlanmayı öğrenmişlerdir. Hunlar zamanında Tuğ, Karahanlılarda Tabıl, Selçuklularda Nevbet ismiyle ilk Türk ordularında basit bir oluşum olarak kendini gösteren savaş çalgıları nihayetinde ilerleyen yüzyıllarda Osmanlılarda Mehter ismiyle daha organize biçimde savaş çalgı takımları olarak ordu içerisinde çok önemli bir yer edinmiştir. Egemenliğin ve gücün simgesi olarak bu savaş çalgı takımları sonraki yüzyıllar boyunca savaş alanlarında düşman ordularının motivasyonunu kıran önemli bir görev üstlenmiştir.

                  Sonrasında; Doğunun geleneksel mistik ses ve vurguları yerini Batı tarzı anlayışa bırakacaktır. 1808’de Osmanlı’da tahta geçen Islahatçı/Yenilikçi Padişah II. Mahmud Han döneminde yaşanan batılılaşma akımı kapsamında yozlaşmış Yeniçeri Ocağının 1826 yılında lağvedilmesiyle birlikte bu ocağa bağlı olan Mehterhane de kapatılarak yerine Muzıka-i Hümayun ismiyle Batı kopyası Saray Bando Okulu kurulmuştur. Bu tarihten itibaren de Osmanlı ordusunun katıldığı savaşlarda Mehter savaş çalgı takımı yerine batılı tarzda imal edilmiş çalgılar kullanılmaya başlanmıştır